تحقق رفاه ملی از رهگذر ارتقای ظرفیت رقابت پذیری ملی

گذر از مراحل گوناگون پیشرفت و توسعه همراه با عدالت و رفاه اجتماعی، یکی از دغدغه‎های همیشگی اقتصاددانان و اندیشمندان مدیریت دولتی بوده است. میزان توفیق دولت‎ها در دستیابی به این هدف، یکی از مؤلفه‎های قدرت آنها تلقی می‎شود. در پژوهش پیش رو بهبود سطح رفاه ملی از دریچۀ ارتقای ظرفیت رقابت‎پذیری ملی بررسی می‎شود. روش‎شناسی پژوهش از نوع توصیفی ـ همبستگی، مبتنی بر مدل‎سازی معادلات ساختاری است. ابزار اصلی گردآوری داده‎ها، اسناد و اطلاعات کتابخانه‎ای از مراجع بین‎المللی است. نتایج پژوهش نشان می‎دهد فراهم‎کردن ارکان رقابت‎پذیری ملی، به ارتقای رفاه ملی می‎انجامد؛ ضمن آنکه تقویت ظرفیت رقابت‎پذیری ملی با مؤلفه‎هایی همچون «الزامات بنیادین»، «تقویت‎کننده‎های کارایی» و «عوامل مؤثر بر نوآوری»، سبب بهبود وضعیت رفاه ملی از ابعاد کیفی (مانند خوشبختی، برابری جنسیتی و...) و ابعاد کمی (مانند بهداشت، آموزش و پژوهش) می‎شود.